The Intouchables (2012)

Leikstjórar
Olivier Nakache
Éric Toledano

Tá eg fór í biografin at hyggja eftir “Argo”, sá eg nakrar lýsingar fyri franska filminum “The Intouchables” í gongdini. Áðrenn filmurin “Argo” byrjaði, varð treylarin fyri filmin eisini vístur og tá helt eg, at hann sá góður út. Eg visti ikki, um eg fór at dáma hann ella ikki, men orsakað av treylaranum, lýsingunum og teimum góðu ummælunum, valdi eg at geva honum ein kjans.

Søgan er um ein ríkan mann, Phillipe (François Cluzet), sum er lamin í øllum kroppinum upp til hálsin, orsakað av eini paragliding-vanlukku. Hann situr í koyristóli og noyðist at hava tænastufólk, sum ansa eftir honum alt samdøgurið. Hann setir so ein fátækan brotsmann, sum eitur Driss (Omar Sy), í starv sum hansara tænara. Driss er dovin, brutalt erligur og hevur lítla samkenslu fyri Phillipe, men sum tíðin gongur, gerast hann og Phillipe bestir vinmenn.

Tá eg sá treylarin, helt eg, at hann sá út sum ein álvarsamur dramafilmur. Men tað var hann als ikki. “The Intouchables” er faktiskt ein skemtifilmur, sum eisini inniheldur gott drama. Tað er ein sera stuttligur filmur við eini góðari søgu og væl eynaðum drama. Satt at siga, so er hetta bæði tann stuttligasti og besti filmurin, sum eg havi sæð higartil í ár.

Søgan er rættiliga góð, áhugaverd og passaliga einfald. Hon er fyrst og fremst um forholdið millum Phillipe og Driss, og tað er sera væl gjøgnumført. Teirra vinarlag er stuttligt og undirhaldandi at hyggja eftir, orsakað av góðum framførslum og einum góðum og sera stuttligum manuskripti. Sum eg segði í áðni, so er hetta ikki bara tann besti filmurin, sum eg havi sæð higartil í ár, men eisini tann stuttligasti – og tað hevði eg als ikki væntað. Skemtið er sera stuttligt og altíð óvæntað. Persónarnir siga ofta okkurt stuttligt, tá man minst væntar tað og allar jokes’nar eru góðar. Eg flenti hart fleiri ferðir gjøgnum allan filmin.

Høvuðspersónarnir, Phillipe og Driss, eru sera dámligir. Tað eru serliga teir, sum gera filmin góðan. Man lærir teir væl at kenna gjøgnum filmin og tað er sera áhugavert at síggja, hvussu teir báðir ávirka lívið hjá hvørjum øðrum. Dialogurin er sera væl skrivaður og undirhaldandi. Samrøðurnar millum Phillipe og Driss eru altíð áhugaverdar, undirhaldandi og ofta stuttligar. Framførslurnar hjá François Cluzet og Omar Sy eru sera góðar. Françious Cluzet dugir væl at vísa kenslur bert við hansara andlitsbráum, uttan at siga nakað, og Omar Sy gevur ta bestu framførsluna í filminum. Hann er sannførandi í teimum dramatisku senunum og hann kann eisini vera sera stuttligur.

Mær dámar eisini væl tónleikin. Ofta hoyrir man bara klavertónleik og tað hóskar sera væl til. Kameraarbeiðið er eisini sera gott og klippingin er rættiliga góð. Eitt annað, sum er serstakliga væl eydnað, er, at filmurin klárar at siga frá hesi søguni um ein lamnan mann á ein rættiliga positivan máta. Eg meini, hetta hevði kunnað verið ein sera syrgiligur dramafilmur, men í staðin er tað ein sera stuttligur skemtifilmur – sum eisini inniheldur sera góðar, dramatiskar løtur.

“The Intouchables” er ein fantastiskur filmur – tann besti filmurin, sum eg havi sæð higartil í ár. Hann er stuttligur, undirhaldandi, rørandi og flott gjørdur. Framførslurnar eru góðar og manuskriptið er sera væl skrivað. Tann einasti kritikkurin, sum eg havi, er, at summir partar av søguni, sum fokusera á familjulívið hjá Driss, eru torførir at skilja. Eg skilti ikki, hvussu familjan hjá honum skapti trupulleikar innan fyri hansara arbeiði. Men tað bilar ikki nógv, tí man fær altíð fylgt við søguni, av tí at hon hevur eina passaliga einfalda handling. Hóast smákritikkinum, sum eg nevndi, so er hetta ein fantastiskur og sera stuttligur filmur, sum hevur uppiborið toppkarakter.

5 / 5 stjørnur