Ice Age: Continental Drift (2012)

Leikstjórar
Steve Martino
Mike Thurmeier

Nú er tann fjórði filmurin í “Ice Age”-røðini komin út. Eg havi altíð dámað væl eittarin. Tað er ein sera stuttligur og sjarmerandi teknifilmur, sum er góður fyri bæði børn og vaksin. Hann hevði m.a. eina góða søgu, stuttligt skemt, minniligir persónar og sjálvandi íkornið Scrat. Men mær dámdi ikki sera væl tvey’arin og trýarin. Tvey’arin var okey, men eitt sindur gloymandi, og trýarin var sera skuffandi. Orsakað av tí, so gleddi eg meg ikki nógv til fýrarin. Eg væntaði bara ikki nógv av honum.

Dótturin hjá Manny og Ellie, Peaches, er blivin tanáringur. Manny ansar ov væl eftir henni og loyvir henni ikki at klára seg sjálva, og tað førir til eitt stríð millum teirra. Tá byrjar jørðin brádliga at brotna sundur í heimspartar og oyggjar. Manny, Diego og Sid verða skildir frá hinum og flóta út á havið á einum ísflaka. Har hitta teir nøkrum sjórænarum, sum royna at hindra teimum í at sleppa heim aftur. Samstundis fylgja vit enn einaferð Scrat, meðan hann roynir at fáa fatur í hansara akarni.

Eittarin riggaði væl, m.a. orsakað av samanspælinum millum Manny, Diego og Sid. Í tvey’aranum høvdu vit ikki líka nógv av tí, tí tá vóru ov nógvir høvuðspersónar, og í trýaranum manglaði tað fullkomiliga, tí tá var Sid skildur frá hinum í størsta partinum av filminum. Tað gjørdi, so at teir manglaðu sjarmuna hjá eittaranum. Í hesum filminum verða Manny, Diego og Sid skildir frá hinum og tað ger, so at hann fer aftur til tað simpla samanspælið. Tað er ein fyrimunur og stuttligt at hyggja eftir, men tíverri ikki líka undirhaldandi hesuferð. Eg helt ikki, at hesin filmurin var nakað serligt. Eg kundi næstan altíð gita frammanundan, hvat fór at henda, og eg flenti sjáldan – uttan tá ið Scrat var uppií.

Men filmurin er sera flott gjørdur. Animatiónin er flott, detaljerað og litrík; og 3D-effektin er góð og undirhaldandi. Mær dámar eisini væl kapteynin av sjórænarunum, Captain Gutt (Peter Dinklage). Hann er ein kulur og undirhaldandi skurkur, og Peter Dinklage ger eitt sera gott arbeiði. Røddirnar eru eisini fyri tað mesta góðar. Ray Romano, Denis Leary og John Leguizamo eru framvegis líka góðir og dámligir sum Manny, Diego og Sid. Seann William Scott og Josh Peck hava ikki líka nógv at gera hesuferð sum Crash og Eddie, men teir gera eitt gott arbeiði. Jennifer Lopez var góð, men hennara leiklutur hevði kunnað verið spældur av hvørjum sum helst. Men mær dámdi ikki Wanda Sykes, sum legði rødd til ommuna hjá Sid – eg fari at tosa meir um tað seinni.

Filmurin hevur eisini nakrar flott gjørdar actionsenur, sum eru hampuliga undirhaldandi og spennandi. Hann er sum heild betri enn trýarin, so tey, sum dámdu trýarin, fara kanska eisini at dáma hendan filmin. Men sum sagt, so dámdi mær hann ikki sera væl. Eg helt hann vera okey, men gloymandi og óinteressantan. Ein av orsøkunum er, at søgan er sera óoriginal og forútsigulig. Forholdið millum Manny og Peaches kundi havt verið áhugavert, men tað verður bara viðgjørt á ein máta, sum man hevur sæð fyrr í øðrum filmum – serliga ”Finding Nemo”. Tað var tískil ov forútsiguligt og kliché-agtigt. 

Søgan er sum heild bara forútsigulig, eyðkend og óinteressant. Hon hevur m.a. eina sera óinteressanta og forútsiguliga søgugongd um, hvussu Peaches roynir at imponera ein drong, sum hon er forelskað í. Mær dámar eisini illa, at tanáringarnir tosa við týpiskum, amerikanskum ”slang”. Tað er bara irriterandi at síggja mammutarnir tosa soleiðis. Mær dámdi tó væl forholdið millum Diego og Shira. Mær dámar væl, at tey hata hvønn annan í byrjanini, tí tað ger tað meira undirhaldandi at hyggja eftir – men tað er sera lætt at gita, hvat fer at henda.

Skemtið í filminum er ikki sera gott. Senurnar við Scrat eru stuttligar, men burtursæð frá teimum, so flenti eg sera sjáldan. Jokes'nar eru ofta ov forútsiguligar ella bíligar. Ein nýggjur persónur, sum er uppií filminum, fyri at syrgja fyri skemti, er omman hjá Sid. Eg helt, at hon var bara irriterandi – als ikki stuttlig. Men hennara skemt er sikkurt stuttligt fyri børn; tað er bara ikki nakað fyri meg. Mær dámar eisini illa, at Wanda Sykes leggur rødd til hana. Mær dámdi hana í teknifilminum ”Over The Hedge”, men í hesum filminum tosar hon bara alla tíðina, uttan at siga nakað stuttligt, og tað ger hana irriterandi.

”Ice Age 4” er ikki vánaligur, men gloymandi, óinteressantur og onkuntíð keðiligur - eg havi eisini ofta lýst hann við orðinum "forútsiguligur". Søgan fangaði meg bara ikki og skemtið fekk meg sjáldan at flenna; burtursæð frá Scrat. Hvørja ferð hann kom fram, gjørdist eg meira áhugaður, og hann fekk meg næstan altíð at flenna. Men sum heild haldi eg ikki, at filmurin er nakað serligt - og mær dámar annars sera væl eittarin. Men tá eg sá hann í biografinum, virkaði tað sum um, at teir flestu áskoðararnir dámdu hann væl – og tað hevði eg onki ímóti, tí hann er ein harmleysur teknifilmur. Hann er eisini ein góður filmur fyri børn. Tað er bara spell, at hann ikki er líka góður fyri vaksin – í mun til eittarin.


2,5 / 5 stjørnur